KOREKCJA BLIZN - MEDYCYNA ESTETYCZNA I LASEROTERAPIA

Specjalizujemy się w zabiegach korekcyjnych blizn oparzeniowych, pooperacyjnych, potrądzikowych i innych. W gabinecie medycyny estetycznej i laseroterapii - ESTETYK dysponujemy najnowocześniejszym na świecie systemem laserowym – laserem frakcyjnym CO2 ENCORE firmy LUMENIS. Wprowadzone w 2012 roku oprogramowanie SCAAR FX jest najlepszą możliwą propozycją do poprawy wyglądu i funkcji blizn pourazowych, oparzeniowych oraz pooperacyjnych.

Blizny powstają w wyniku uszkodzenia skóry. Ze względu na mechanizm uszkodzenia blizny możemy podzielić na:

blizny oparzeniowe
blizny pooperacyjne
blizny pourazowe (inne niż oparzeniowe)
blizny potrądzikowe
rozstępy

Ze względu na morfologię blizny można podzielić na trzy kategorie: blizna płaska (normalny proces gojenia), przerostowa/keloidowa oraz atroficzna. W procesie gojenia ran pooperacyjnych oraz pourazowych najczęściej powstają blizny płaskie. Natomiast w konsekwencji gojenia ran oparzeniowych najczęściej powstają blizny przerostowe oraz keloidowe. Blizny przerostowe oraz keloidowe występują u ponad 50% dzieci poniżej 5 roku życia, które uległy oparzeniom. Etiologia powstawania blizn przerostowych oraz keloidowych nie jest znana, ale na przyczynę wskazuje się zaburzone procesy immunologiczne w gojących się tkankach. Blizna przerostowa jest twarda, wypukła i czerwona. Najczęściej rozwija się w pierwszym miesiącu po wystąpieniu urazu. Blizny przerostowe w ciągu 2 lat po urazie przebudowują, i z biegiem czasu stają się mniej widoczne. W przypadku blizn pooparzeniowych, z powodu ich dużej powierzchni i lokalizacji w miejscach widocznych (najczęściej broda, szyja, klatka piersiowa), blizny te pozostają bardzo widoczne i stanowią znaczny problem psychologiczny dojrzewających dzieci.

         Oparzenie jest to uszkodzenie tkanek w wyniku działania wysokiej temperatury lub substancji chemicznej. W Polsce oparzeniu ulega około 30 tyś. dzieci rocznie, z których średnio 2000 wymaga hospitalizacji. W Klinice Chirurgii i Traumatologii Dziecięcej DSK w Lublinie z powodu oparzeń hospitalizowane jest 120-150 dzieci rocznie. Najczęściej ulegają oparzeniom dzieci poniżej 4 roku życia (1). Oparzenia wśród urazów stanowią drugą najczęstszą przyczynę zgonu u dzieci do 4 roku życia. 60-85% oparzeń są to oparzenia termiczne gorącymi płynami (gorąca herbata, kawa, woda). Najczęściej są to oparzenia lekkie i średnie (wg skali oparzeń American Burn Association), które można zakwalifikować do I oraz IIa stopnia (skala Jacksona) stanowiące 10-20% powierzchni skóry (TBSA), ze strefą oparzenia stopnia IIb. Oparzenia te można zakwalifikować do oparzeń skóry niepełnej grubości i leczone są zachowawczo. Strefy oparzeń III stopnia leczone są pierwotnie poprzez wycięcie tkanek martwiczych oraz przeszczep skóry niepełnej grubości. W konsekwencji oparzeń skóry niepełnej grubości oraz oparzeń III stopnia powstaje blizna pooparzeniowa.

          Dzieci oparzone w wieku 1-5 lat osiągając wiek dojrzewania borykają się z problemami psychicznymi wynikającymi z zaburzeń estetyki własnego ciała. Najczęstsze problemy to obniżenie własnej samooceny, zaburzenia lękowe, moczenie nocne, zaburzenia snu, depresja.

         Leczenie blizn przerostowych i keloidowych nadal stanowi duży problem i wyzwanie. Tradycyjne techniki leczenia to : iniekcje kortykosteroidów, miejscowe zastosowanie silikonu (płaty silikonowe), wycięcie chirurgiczne, witamina A, radioterapia i inne. Z powyższych metod zarówno kortykosteroidy jak i leczenie chirurgiczne charakteryzuje się bardzo wysokim wskaźnikiem nawrotów (ponad 50% nawrotów w obserwacji 5 letniej), a miejscowo stosowane witaminy oraz radioterapia mają skuteczność na poziomie placebo.
         Płaty silikonowe zmniejszają ryzyko powstawania blizn przerostowych z 50-60% do około 25%, a ich zastosowanie polega na pokryciu całej powierzchni blizny płatem na minimum 12 godzin dziennie (pod płatem następuje przebudowa kolagenu w bliźnie).

         W leczeniu skutków oparzeń – blizn przerostowych od kilkunastu lat stosuje się także laseroterapię. Laser (light amplification by stimulation of radiation – wzmocnienie światła poprzez wymuszoną emisję promieniowania) jest to generator promieniowania wykorzystujący zjawisko emisji wymuszonej. Podstawowymi elementami lasera są: ośrodek czynny, rezonator optyczny oraz układ pompujący. Akcja laserowa zachodzi w ośrodku czynnym. Układ pompujący dostarcza energię do ośrodka czynnego, a układ optyczny pozwala na wybranie odpowiednich fotonów. Ośrodkiem czynnym decyduje o najważniejszych parametrach lasera. Określa on długość emitowanej fali oraz jej moc, a od tych parametrów zależą możliwe zastosowania lasera. Ośrodki czynne lasera to: gazy (np. dwutlenek węgla – 10200nm), ciała stałe (np. rubin – 694nm, Nd:Yag – 1064nm, Er:Yag – 2940nm), ciecze: barwnik (np. laser pulsacyjno barwnikowy (585nm), półprzewodniki (np. diody 810nm) oraz inne.

         Lasery te generują koherentną wiązkę światła o określonej energii. Określona długość fali jest absorbowana przez odpowiedni chromofor w tkance. Chromofor jest to ta część cząsteczki, która jest odpowiedzialna za jej kolor, a kolor powstaje w momencie, gdy cząsteczka absorbuje odpowiednią długość fali światła widzialnego, a odbija lub przepuszcza pozostałą część widma. W medycynie najczęściej wykorzystywane są następujące chromofory, którym odpowiada szczyt absorpcji fali: woda – 2940nm - laser ER:Yag, białko – 10200nm - laser CO2, hemoglobina trzy szczyty absorpcji - 488nm – laser argonowy, 532 – laser KTP, 585nm – laser pulsacyjno barwnikowy.

         W leczeniu przerostowych blizn początkowo stosowano lasery ablacyjne, niefrakcyjne, które odparowywały całą tkankę bliznowatą. Niestety zabiegi te charakteryzowały się bardzo wysokim wskaźnikiem nawrotów (50-100%), co było związane z dużą strefą oparzenia powstałą przy użyciu urządzeń niedoskonałych technicznie (długi czas impulsu).

         W przeciwdziałaniu oraz w hamowaniu procesu bliznowacenia ran pooparzeniowych stosować można laser pulsacyjno-barwnikowy. Charakteryzuje się on najszybszą odpowiedzią na leczenie. Można wprowadzić tę metodę na początku procesu przerastania blizny, co ma działać prewencyjnie. Skuteczność leczenia po zastosowaniu średnio 2 serii terapeutycznych (zabiegi co 4-8 tygodni) wynosi od 70-95% przy częstości nawrotu poniżej 25%.

         Laser pulsacyjno-barwnikowy generuje koherentną wiązkę światła o długości fali 585 nm. Ta długość światła pozwala na penetrację tkanki do 1,2mm w głąb (to stanowi ograniczenie, które zostanie omówione poniżej). Laser ten wywołuje zjawisko fototermolizy, w trakcie której energia jest absorbowana przez hemoglobinę co prowadzi do nekrolizy naczyń znajdujących się w bliźni. Efektem tego zjawiska jest hipoksja tkanki oraz przegrzanie kolagenu rozbijające wiązania dwusiarczkowe. Procesy te prowadzą do przebudowy kolagenu i remodelingu blizny. Działanie lasera powoduje także uwolnienie histaminy i spadek aktywności fibroblastów. Blizna staje się mniej czerwona, spłaszcza się, a jej konsystencja staje się mniej twarta. Pulsacyjny laser barwnikowy charakteryzuje się wyjątkowo wysokim poziomem bezpieczeństwa i niezwykle rzadko obserwuje się powikłania po jego stosowaniu (<1% wtórne bliznowacenie).

         Laser pulsacyjno-barwnikowy może być także zastosowany także w innych jednostkach chorobowych. Tym zastosowaniem są zmiany naczyniowe (np. znamiona naczyniowe typu port-wine, naczyniaki żylne, teleangiektazje, ziarniniaki).

         Powyższe leczenie przy użyciu lasera pulsacyjno-barwnikowego stosowano w bliznach niedojrzałych, w których są obecne przerośnięte naczynia.

         Przerosłe blizny dojrzałe, w których nie możemy już hamować ich rozrostu poprzez zamykanie naczyń można starać się zmniejszać poprzez selektywne odparowywanie ich. W tym celu stosuje się lasery ablacyjne, frakcyjne – laser CO2 oraz ER:Yag.

         Dzięki rozwojowi technologii udało się skrócić czas impulsu, a skaner (układ komputerowo sterowanych luster) pozwola podzielić pojedynczą wiązkę światła na serię mikroimpulsów. Laser frakcyjny, ablacyjny o randomizowanym układzie mikroimpulsów pozwala zmniejszyć strefę oparzenia leczonej tkanki, a w konsekwencji tego zmniejszenie częstości powikłań pozabiegowych (wtórnego przerastania blizn).

         Te nowe właściwości wykorzystano do leczenia blizn przyrosłych i keloidowych w zabiegach przy zastosowaniu laserów: erbowo-yagowego (Er:Yag) oraz CO2. Celem leczenia przy zastosowaniu tych laserów jest dermabrazja tkanki przerośniętej (usunięcie poprzez odparowanie tkanki warstwa po warstwie). Lasery Er:Yag oraz CO2 są stosowane w leczeniu blizn pooparzeniowych z wysoką skutecznością (>75%).